Je beroep is de ruggengraat van het leven, meende filosoof Friedrich Nietzsche. Bekende en minder bekende mensen vertellen over hun bijzondere werk of hobby en over hun leven in de Utrechtse regio. Hoeveel ruggengraat hebben deze professionals?
Naam: Jos Stelling
Leeftijd: 69 jaar
Eerste baan: (reproduktie-) fotograaf
Beroep: filmmaker, filmtheater exploitant
Woon- en werkplaats: Utrecht
Burgerlijke stand: gehuwd
Grootste overtuiging: het hier en nu
Tip voor de mensheid: ‘make of your obstacle a stepping stone’ (elk crisis is ook een kans)
Fotolocatie: Springhaver
Utrecht
Zoals je een lichaam en een ziel hebt, heb je ook een plek. Voor mij is dat Utrecht, omdat ik er geboren en getogen ben. Ik voel me verbonden met de stad en de echte Utrechters die ik uit duizenden herken. Wenkbrauwen omhoog, een cynische afkeer van uitsloverij en gewapend met een soort (afzeik-)humor houden ze je op afstand. Onderling kruipen ze graag bij elkaar in hun straat of buurt. Lijdzaam keken ze in de jaren zeventig toe hoe Bredero, de NS en de Jaarbeurs een bom op de stad lieten vallen en de singel werd gedempt. Nu kijken ze al decennia toe hoe men de singel weer aan uitgraven is. De Utrechters wachten gelaten af.
Politiek
Utrecht wordt als vele (middel-)grote steden vooral bestuurd door ambtenaren. Zij zitten jaren op hun post en kennen de ins en outs. Ze hebben hun netwerk en overleven de passerende ‘bestuurders’ met gemak. Bij de verkiezingen richt de politiek zich op het electoraat, die het op zijn beurt dan weer laat afweten. Als je in Utrecht echt iets wil, moet je bij de ambtenaren zijn (wheeling and dealing). Bovenal draait alles om het geld.
Eigen baas
Als je iets wil, leidt afhankelijkheid vaak tot opportunisme en ondergraaf je daarmee weer je idealen. Onafhankelijkheid is vooral ook in een creatief proces een voorwaarde. Maar alleen is ook maar alleen. Bij het maken van een film verzamel ik mensen om me heen die op hun terrein beter zijn dan ik. Die mensen moet je dan weer motiveren en bij elkaar houden. Samen wapen je je zo tegen opportunisme en samen word je zo dan ‘eigen baas’.
Cultuur
Een veelal misbruikt begrip dat staat voor wat mensen bindt (cement) en gebaseerd op menselijke activiteiten (tradities en gewoontes). Kunst en cultuur worden vaak ten onrechte in een adem genoemd. Vroeger werd kunst gelieerd aan de wetenschap. Cultuur begint van onderop. De cultuurmanagers die weten wat goed is voor de mensen (top-down denken) zijn het grootste gevaar voor de cultuur en kosten vaak onevenredig veel geld.
Ouder worden
Is een hachelijk avontuur zonder enige vorm van inspraak. Juist als je wijzer wordt, begint het lichaam tegen te sputteren. Ik zeg het steeds vaker tegen mezelf: “wist ik toen maar wat ik nu weet”. De toekomst wordt kleiner en het verleden groter. Ook het ego lijdt onder de tand des tijds. Je wordt zachtmoediger, de empathie neemt toe en opstandigheid heeft geen zin meer. Bij een natuurlijk verloop – heb ik me laten vertellen – word je er uiteindelijk allemaal zo moe van dat je blij bent dat je inslaapt.
Inspiratie
Soms komt die zomaar uit het niets aanwaaien, maar ook dient die zich aan als de adrenaline alle kanten opspringt. Vaak is het ook een plotselinge oplossing van een probleem. Dus koester je problemen en zoek ze desnoods op: ‘make of your obstacle a stepping stone’. Elke crisis is ook een kans. Dat is het leven: een beweging tussen uitersten. Die beweging (haat, wraak, liefde etc.) is de bron van de inspiratie. Op inspiratie gaan zitten wachten is volgens mij een zinloze bezigheid.
Bezinning
Is het stilstaan, het kijken en zintuigelijk ervaren. Het remt het leven af, maar maakt je ook bewust van de zinloosheid van het leven. Maar daar kan je je dan ook weer om verheugen. Lees Jaap van Heerden: ”Wees blij dat het leven geen zin heeft”.